Davranış Direği Devrik Diyar-ı Sıfır’dan… Kâbusumun ilk demleri, güvenliğin kimler tarafından sağlandığının bilinmediği bir kentin ortasında, güvenlik gerekçesiyle aracımın benden habersiz bir şekilde otoparka çekilmesiyle ve üzerine de ceza gibi çekici ile otopark parası ödediğim [Okumaya devam et…]
Günün en sevdiği saatleriydi. Üzerine vuran güneş yakıcılığını git gide kaybediyordu. Elindeki kitabı bir kenara bıraktı ve yerinden doğrulup çevresini kolaçan etti. Etraf sakindi. Birkaç çocuk az ilerideki parkta oradan oraya koşuşturuyor hayatlarının en gerçek [Okumaya devam et…]
Günlerin Köpüğü’nü okurken aldım Ferhan Şensoy’un ölüm haberini. Uçuk kaçık aşk anlatısının satır aralarında, bendeki Ferhan Şensoy’u düşünmeye koyuldum. Pardon’u beyazperdede değil, 1990’ların sonunda, İzmir Fuarı’nda, İsmet İnönü’de, sahnede izlememle böbürlendiğimi anımsadım. Toyluk başa bela. [Okumaya devam et…]
“Öyle pat diye sorulmaz ya…” “Aman, sen de! Neden sorulmasın? Sen konuyu açınca devamı gelecek, gör bak. Yeter ki şöyle…” Bunu söylerken dudaklarını büzüp memelerini sıkıştırır gibi yapıyordu adam, komik olduğunu düşünmüştü. Kadın dik dik [Okumaya devam et…]
Sürülerin ağıllarda toplandığı vakitlerde üç çoban, üç köyün kesişimindeki ziyaret tepesinde buluşurlardı. Günlerden Kurban bayramının ilk günüydü. Her bayram olduğu gibi üç çoban sözleştikleri dorukta bir araya geleceklerdi. İki çoban köpeğiyle, Mirza ise her zamanki [Okumaya devam et…]
Yalnızca şiir ve edebiyatın değil, sanatın, estetiğin ve düşünüş biçimlerinin modern miladı Charles Baudelaire’in 200. yaş gününde (09.04.2021) yazılan bu satırlar, Kötülük Çiçekleri’nden çağlayan, çağımızın ilk nouvella vague’ının* Türkiye’deki kucaklayıcılarından, yeni baştan yaratıcılarından, baştankaralarından Leylâ [Okumaya devam et…]
Ananem olan tombul kadın çok güzel inek resimleri çizermiş de benim haberim yok! Bir gün ansızın öz kızından duyunca epey alındım. Annem, ölüm döşeğine benzeyen hastane yatağının camından dışarı bakarken mırıldandı. “Küçükken oyuncaklarım kuru yapraklar, [Okumaya devam et…]
YERSİZ YURT* Nereden düştüğümü unutmuş vaziyette dünyaya ayak bastığım gün, az biraz eksik eritilip kalıba dökülmüş yok yanımı hissetmiştim. Sonra ilk defa serçeyle karşılaştığımda ne olduğunu anladım. Ufacık olmasına rağmen küçücük yuvasından göğün erişilmezliğine çırptığı [Okumaya devam et…]
“Her insan kırkının kapısından içeri girerken nereye düştüğünü anlamaya başlar.” derdi yurdumun ve yüreğimin bilgesi anam. Kırkımın kapısından bir adım kala içeri girmeye yaklaştığım bugünlerde biraz daha iyi anlamaya başlıyorum yukarıda kendisini kaydettirmeyi başarmış ve [Okumaya devam et…]
Küçük kasabamızın dört rengin hükümranlığının elinde sonlara bulanmasını fark ettiğim günün ertesindeydi, olan huzurumun da son bulması. Yeni bir yaşamın habercisi baharın yeşilinin sürekli yağışlardan mütevellit aşina olamadan solarak sonlanması ve ardından sarıya olan boynu [Okumaya devam et…]
Telif hakkı © 2024 | MH Themes tarafından WordPress teması