Her nedense bu köşede ağırlamayıp belli ki kendimize sakladığımız, değeri muhtemelen – ve de iyi ki – yeterince bilinemeyecek olan post punk ikilisi Box And The Twins’in – şeyler’in hakkı şeyler’e – The Field Where I Died adlı parçaya getirdikleri düşsel yorumla tanıdığımız Gloria de Oliveira, kişiyi kolayca yoldan çıkarabilecek yapıtlar üretiyor. Sahne sanatları ve görsel sanatlar eğitimlerini oyunculuk ve yönetmenlikle taçlandıran sanatçı, deneysel video çalışmalarıyla nişe hitap ederken, Strawberry Bubblegums, Babylon Berlin ve son olarak Undine gibi film ve dizilerde popüler kültür kitlesine görünür hale geliyor. Bu ikiliği “disiplinlerarasılık”la tanımlamak kadar Oliveira’nın gururla taşıdığı Latin Amerika ve Kuzey Avrupa melezliğinin uyumu güç kültürel dalgalanmalarında aramak da mümkün. Belki de bu zıtlıkları tuhaf ve yer yer zorlama bir harmana yerleştirme amacıyla davranan sanatçının, salgına rağmen filizlenen müzikal dünyası ilgi çekici.
Fascination uzunçalarını yayınladıktan sonra anlatı videoları kaydeden sanatçı, post punk’ın seri üretimleşen dışsallığını, neoklasik görünümlerle ötelerken müziğinde gotiğin ehlileşmiş sürümüne yer veriyor. Oliveira’nın “The Only Witness”ı, “imkânsız/yasak aşk” klişesine övgü düzeyindeki içeriğini, Madonna’nın sözde gotik evresinin ürünü Frozen’ı çağrıştıran peyzajlar ve bununla zıt koşan bayağı renk tercihleriyle bezeli imajlarla donatarak tuhaflaşıyor. Julia Ritschel’in yönetimindeki videoya dair bu gözlem esnasında Oliveira’nın camp/kitsch bir amaç mı taşıdığı yoksa kendisini epikleştirecek kadar ciddiye mi aldığı soruları yanıtsız kalıyor çünkü post punk’a getirdiği işitsel ve görsel başkalaşma ihtimali odağımızı kurcalıyor. Yine de yerkürede bir kişinin, The Only Witness’ın yalnızca girizgâhını sevdiği biliniyor; Kim ki o?
Fotoğraf: Ronja Lahr
