Kaybolmuşlara ışık olmak isterken, kendi karanlığını fark etmek!
Gerçek olgunluk bu olmalı!
Kendini reddetmeden kabul etmek!.
Ve ben, senin bu “kabul ediş tarzı”nla, etrafımı ve kendimi yeniden okumayı öğreniyorum,
Kendim okumayı öğrenemez miydim?
O zaman neden yalnız yaşamıyorum değil mi?
Birlikte yaşamaya o kadar mecburuz ki,
Belki bedenlerimiz o yüzden bu şekilde evrimleşti?
Kendini tanı, beni gör,
Etrafımız aydınlansın,
Birlikte yaşayalım…
***
Görsel: Şakayıklar (1913) – Eero Järnefelt
*https://issuu.com/azizm/docs/azizmsanatedergi137
