Son ne zaman başlar, nerede başlar; nerede biter, ne zaman biter? Sonu yeterince uzatırsak sürüp gider mi? Yeterince çekiştirip sarkıtmayı başardığımız bir son yavaşlar ve son olmaktan çıkacak şekilde sonlanır mı? Sona eren son başlangıcı imler mi? Danimarkalı sanatçı Kristian Håskjold yönetimindeki 2017 yapımı kısa metraj Forever Now, kitlesel ve toplumsal olmaktan uzak olmasına rağmen evrensel ve bireysel bir sona eğilirken türümüzün aşk/ilişki başlıklarındaki asgari başarısızlığına göz gezdirmemizi sağlıyor, bu yanıtsız sorularla.
20’li yaşlarında, uzun ilişkileri uzatmalıya dönüşmüş bir çiftin birlikteliklerine son verme anlarının kaydına dönüşen film, sevginin karşılıksızlaşması karşısında yaşanan çaresizliğe olağan bir yaklaşıma sahip. Sevme eyleminin birbirine benzemezliğine dair farkındalığa rağmen gayet doğal, hatta gerçekleşmemesi imkânsıza yakın duygusal dekadanlığa direnme inadı Forever Now’da öngörülmesine rağmen önü alınamayan duyguların dökümüne yol açıyor. Karakterler kadar filmin odağının da toy hali, bir bakıma insanlık olarak yeryüzünün genç ve tecrübesiz türleri arasında yer alıyor oluşumuzun sağlaması şeklinde de okunabilir.
