Blixa Bargeld’in ardından Dig, Lazarus, Dig!!! albümünden sonra bir diğer kurucu üyesi Mick Harvey’in ayrılığını yaşayan The Bad Seeds, yetmezmiş gibi Nick Cave’in yanına Warren Ellis’ı aldığı bir nevi alter ego topluluk Grinderman’ın varlığı ile muğlak bir hal alırken, 2013 yılında yayınladıkları Push the Sky Away uzunçalarıyla üzerlerinde gezinen şüpheci algıyı dağıtarak eşine zor rastlanır bir ton yakaladı. Sıklıkla kullanılan ancak hakkı nadiren verilen minimalist sözcüğünün müzikal karşılığı olan albüm, Nick Cave’in ve beraberinde topluluğun olgunluk evresinin ilk büyük ürünü olurken aynı zamanda takip eden süreçte, geçtiğimiz yıl yayınlanan ve benzer dokuya sahip Skeleton Tree albümü de düşünüldüğünde The Bad Seeds’in geleceği açısından da belirleyici konumunda. İki albümden ilki huzurlu bir dinginliğe sahipken ikincisi Cave’in oğlu Arthur’un ölümü ile gölgelenen karanlık bir ağırlığa varıyor.
Nick Cave dosyamıza eşlik eden Müzikçi’yi dosya kapsamında kapatırken Cave ve The Bad Seeds’in son dönemine damga vuran albüm ile aynı adı taşıyan parça Push the Sky Away’i tercih etmemizin başlıca sebebi altını çizdiğimiz minimalizmin doruğuna bu parçada erişiliyor oluşu. Mermaids ve Water’s Edge gibi benzer dokunuşlar olduğu kadar Jubilee Street gibi hınzır bir parçanın da yer aldığı albüm içinde barındırdığı zamane eleştirilerine ve zaman/mekândan doğan sıkıştırılma hissine karşı Push the Sky Away ile varoluşçu bir direnişe dönüşüyor.
