Yalnızlık Senfonisi*
yüzümden akan hüznü ve yüzünü hamayıl gibi asıp boynuma denizi öptüm gece yarısı yalnızlığımı ipten aldım dalgaların sesinde yüreğim sevda sarası bağırsam bir ben duyacaktım biliyorum
ama bazen de bilmenin acısı kuşatıyor bütün hücrelerimizi
sahil ne kadar cahil bilmiyor ki mavi yanıbaşında yatıyor
bir dokun değil mi kıpır kıpır aksın hayat derin kirpiklerinden yok bu böyle olmayacak uyandırmak lazım dünyayı uykusundan ama güneşin yalım öpüşü gerek ufkun dudaklarına
kaç kere kaç dedim buralardan ey gönlüm anlamıyorsun beni tamam ben sevda dilencisiyim ama sen git bak korkuyor yapraklar her dalın nihayet bir sabrı bir de gücü var belli
ikimizi taşımaz bu ağaç biliyorum
*https://issuu.com/azizm/docs/edergisubat2012
