İkimiz de,
Kalbimizden,
Kırık birkaç parçayı
Masanın üzerine bıraktık.
Yapraklar hışırdıyordu.
Kulağımıza gelen,
Ani, bilindik, o sesler
Bu huzurlu bahçeyi ve
Tahta masayı çınlattı.
Hâlbuki…
Yalnızca birkaç kırıktı.
Söylenmemiş basit cümleleri,
Sessizliğimizle onayladık.
İklimsiz şehrimizin nemli rüzgarı,
Bizi sarmalıyordu;
Sarılmadık.
Korkunç karanlık
Dökülüyordu yeryüzüne.
Kalbim,
Esaretinden azat edilmiş,
Acıyla çarpan bir varlık.
***
Görsel: Venedik’te Günbatımı – Claude Monet (1908)