Yağmur İpliği*
sana yakınlığınca
övünür durur
dağların silsilesi
tut elimden çıkar beni
yedi kat göklere
hep kendini yazıyorsun
baş rollere
limon çiçeğine tutulmuş
yağmur kuşunu sevindir
figüran boşluğuna çektiğin zaman
uzaktan kimse tanımıyor bizi
bahar girsin koluma
sırsıklam olmaya razıyım
bir süyüm ipliğim kalmış
hiç uymuyor kumaşın rengine
yırtılmış bir tarladan geçtim
daha gelemedim kendime
iğne deliğinden geçsem
çuvaldızı koyarlar önüme
*https://issuu.com/azizm/docs/azizmsanatedergiaralik2014
