Umut*
Gölgenin bedenden çaldığı ışıksızlık Belirsizlik.
Kime benzediğinin bir önemi yok Yalnızlığa hâkim değil misin? Bir ruhun temsilcisi siyah sensin
Aklanmadan bitmeyecek bu savaş Yalnızlık hep müebbet
Paslı parmaklığın ardında benliğin Çekmedikçe elini pastan kirden Hissetmeyecek yaşamın, özgürlüğün Ne demek olduğunu
Soğukluğunu beklerken ölümün Ölüyorsun ey gölge!
Doğuyor gün ve terk edeceksin kısa vade de olsa bu karanlığı Artık siyah gölgeye yer yok duvardan duvara yayılan Belirdikçe beyazlaşan gölgeler
Arabesk bir müzik Alaturka bir ses gibi geçmişten silik
Bitkin ve yaşanmış bir hayat
Ve bitmek tükenmek bilmeyen hayallerin.
Uyanmak yetmez rüya tabirleriyle derin uykulardan.
Doğan güneşin yumuşak ama belirgin ışığı inceltirken belleğini Umuda gebe bir gün daha.
Doğabilmek için.
07.02.2010
*https://issuu.com/azizm/docs/edergimart2010
