Yalnızlığın Aydınlığı*
Yalnızlığımın aydınlığında
Benimle konuşan insanları seviyorum.
Yol boyunca eşlik etsin isterim
“Ölümsüzlük Ardındaki Gılgameş”
Gideceğim adresi göstersin bana:
“Gelmişin, geçmişin, geçişin efendisi” Hermes.
Hülyada mı desem rüyada mı yoksa?
En zor anımda
Benim en iyi dostum Sokrates oldu.
Toplumculuğun Tao’sunu, ütopyasını,
Ödünç bir kitap gibi aldım da okudum ondan
İnsanı bir solukta anlamak ne mümkün
Dinler tarihi bitince, devrimler tarihini…
Tanrı değişti, insan değişti, bir zaman sonra
Musa’nın asası Marks’ın eline geçti.
Ben “Konuşan Kitapları” severim
Zaman en büyük hatiptir bana.
Zam/anı anlamak tanımaksa eğer haddini
Benim kütüphanem tarihin sayfalarıdır.
Nice sızlansam mızmızlansam da
Yine de bir sevincin geleneğine gönülden bağlı
Henüz ulaşılmamış düşler ülkesinin yurttaşı
İşsiz güçsüz meteliksizlerin meslektaşıyım ben.
Giz çekimli, biz çekişmeli, uz gidişli
Ertelenmiş duruşmalar divanında
‘Cebrailsiz’ bir kültür elçisiyim şimdi.
***
Görsel: Yalnız Gece – Leonid Afremov